خیال خوشی

کیست که بتواند، آتش برکف دست نهد
وبایادکوههای پر برف قفقاز خود را سرگرم نماید؟
یا تیغ تیز گرسنگی رابا یادسفره های رنگارنگ کُند کند،
ویا،برهنه در برف دی ماه فرو غلطد وبه آفتاب تموز بیاندیشد،
نه ،هیچکس،
هیچکس،چنین خطری رابه چنان خاطره ای تاب نیاورد.
از آنکه خیال خوبی ها،درمان بدی هانیست،
بلکه صدچندان بر زشتی آنان می افزاید.
     نمایشنامه ی*ریچارد دوم،پرده اول،صحنه سوم*شکسپییر