میراث

بار من:
1-خود کار آبی 7 دهم ویه دونه مداد.
2-مسواک، مهر...
3-کتاب "علی" از شریعتی.برخلاف قبل که کتاب های مارکس رو داشتم.
4-مموری های لبالب از سخنرانی های "شریعتی"و"سروش"ومیوزیک هایی از"کیتارو"،"کلایدرمن"....
5-لب تاب.

جدی تر:  سانسورش نکردم ،لطفاًباخونواده نیاین.

من از چشم فامیل افتادم ... چون همیشه تو کوچه میخوابم

من به  فکرِ آبروم نیستم ... من هنوزم شبیه کودکیهامم

آلیس سرِ چارراه، همبازی ِ من بود... گل میفروخت ، فحش میخورد ، سیر میشد

با دست پر به سرزمین عجایب دوباره برمیگشت!!!    یا پیش پای پلیس، مخفیانه زیر میشد

قبر

مثل شب اول قبر،
پرم از دلتنگی...

وطن

وطن،
وطن مهربان من،
حالا،
روی کدام انگشت خود حساب  می کنی؟
با کدام دست؟....
                       بکتاش آبتین

براساس واقعیت

چه محرمانه گرفته دل من امشب
اگرچه تک تک سربازها خبر دارند
زنان نیمه هنرمند نیمه عریان را
بگو لباس بپوشند اگر هنر دارند
دگر نمانده کسی کو شبیه من باشد
اگرچه میدانم،این"باش"ها،"دگر"دارند!
عواملی مانند شکست در یک عشق
براین گرایش جنسی کمی اثر دارند
درون تابلوی مرد ظاهراْ نقاش
زنان شبیه همیشه دو چشم تر دارند...
                                                                   محمد حسینی مقدم

ترانه

برای خواب معصومانه عشق،کمک کن بستری از گل بسازیم
برای کوچ شب هنگام وحشت،کمک کن باتن هم پل بسازیم
کمک کن سایه بونی از ترانه،برای خواب ابریشم بسازیم
کمک کن باکلام عاشقانه ، برای زخم شب مرحم بسازیم
بزار قسمت کنیم تنهائیمون رو،میون سفره عشق تو ومن
بزاربین من وتودستای ما،پلی باشه واسه از خود گذشتن
تو رو می شناسم ای شبگرد عاشق،توبااسم شب من آشنایی
از اندوه تو واسم توپیداست ، که از ایل وتبار قصه هایی
بدنبال کدوم حرف وکلامی،سکوتت گفتن تموم حرفاست
تورو ازطپش قلبت شناختم،توقلبت،قلب عاشق های دنیاست
توباتن پوشی از گلبرگ وبوسه،من وبه جشن نور و آئینه بردی
چرا ازسایه های شب بترسم؟توخورشیدو بدست من سپردی
کمک کن جاده های مه گرفته،من مسافرو ازتونگیرند
کمک کن تاکبوترهای عاشق،رویخ بستگی شاخه نمیرند
کسی به فکر مریم های پرپر،کسی توفکر کوچ کفترا نیست
به فکرعاشقهای دربدر باش،که غیراز توکسی به فکر مانیست.

خیال خوشی

کیست که بتواند، آتش برکف دست نهد
وبایادکوههای پر برف قفقاز خود را سرگرم نماید؟
یا تیغ تیز گرسنگی رابا یادسفره های رنگارنگ کُند کند،
ویا،برهنه در برف دی ماه فرو غلطد وبه آفتاب تموز بیاندیشد،
نه ،هیچکس،
هیچکس،چنین خطری رابه چنان خاطره ای تاب نیاورد.
از آنکه خیال خوبی ها،درمان بدی هانیست،
بلکه صدچندان بر زشتی آنان می افزاید.
     نمایشنامه ی*ریچارد دوم،پرده اول،صحنه سوم*شکسپییر

زندان

همیشه،
نامه های تو را
در زندان می خوانم،
تا  کسی
روی نامه هایت سُر نخورد.

فاصله ی اصفهان تا نائین

عاشق گفت:به ستاره ها نگاه کن.
عاشق گفت:آن ستاره نشانه ی من وتو.
او ازمعشوق دور بود.سه چهارساعت وقت می بردبرای رسیدن.معشوقه دستش را می بُرَد.
عاشق نفسش تندتند می زند.ناگهان گرفت نشست.
تاچسب زخمی پیداکند،عاشق به سرفه افتاد.
عاشق به ستاره نگاه کرد.
عاشق انگشت اشاره اش رامکیدبی اختیار.همان وقت خونریزی انگشت شهادت معشوقه بند آمد.
عاشق تب کردومعشوقه گرفت خوابید.خوابی که عاشق در آن نبود.
                              مجموعه ی*یک مشت داستان مزخرف*شاهدپارسی۱۳۸۴

متخصص قلب

مطب شلوغ بود.شلوغ ودر هم وبرهم!
منشی گفت:آقای عزیزی بفرماییدتو.
عزیزی هم که کوتاه قدبودسریع رفت تو.
یک بیمار دیگرآشفته موبودوهرچه همه اعتراض کردندوحتی فحش دادندکه سیگار نکش،سیگار وینستونش لب دهنش بودوآهسته آهسته دود می خوردوبیرون میداد.برای راحت شدن از دستش هم
که شده،بیست دقیقه ی بعد رفت تو.
-منشی گفت:نوبت شماست.
رفت تو،دکتر گفت بفرمایید.
مرد آشفته بی آنکه در راببندد نشست.
دکتر گفت: در راببندین لطفاْ.
-نه اتاق!این اتاق هواش خفه س.
-هرجور راحتید.
-مشکلتون چیه؟
- قلبم

بارش

....حالا،
هی اشک بیارو
            دیده ببار.

سلام

سلام
حالِ همه ی پرنده هاخوب است
فقط خیال کوچ پرستوها گاهی
دستمالم رامرطوب می کند
حالاحتماْبایدازچیزی بنویسم
مثلاْخاطره ای-رویایی
ویاحتی گلایه ای.
اما
تایادم نرفته بنویسم
زمین اینجا کنارمن نشسته
وپاهایش را
اندازه ی تمام گلیم های جهان
درازترکرده
ومن چقدرنگرانم،

چشمه

ای چشمه،اینجا درنگ مکن
می پوسی،مرداب می شوی،می آلایی
جاری شو.
دشت های هموار راطی کن
دره هارا سرازیرشو
سر خود را به سنگ هابزن،بشکن،
مَایست،پیش برو،شلاق بخور،هوا بخور.
رودی شو،
تو رااینجا نگاه نمی دارم.
تشنگی سالهایم راهمچنان در این کویر نگاه می کنم.
از تو نمی آشامم تاکم نشوی،تاضعیف نشوی
حوضچه ای،مردابی،آب راکدی نگردی.
سر به این صحرا بگذار،
ازخلوت این دشت مهراس،
آبادانی ها و روئیدنیها درانتظارتوست
ومن همچنان تشنه اینجا می مانم.            شریعتی

مینی مال-هستی-

مثل اولین سوراخ کمربند؛
هستی،
ولی بدردنمی خوری.

تنهایی

دیگر،
نه ترانه حریف دلتنگی ام میشود
نه گریه های تنهایی.