اِریک فروم

نشسته ام بتماشای عشق

درشبی آرام ومهتابی

عشق راکه صداکرد

به پروازآمدپروانه

وابرهای سیاه

ومِهرِتو که از آن دوردست ها پیداست 

میلان کوندرا

انسان بسان هنرپیشه ای که بدون تمرین به صحنه میرود،همه چیزرابرای نخستین بار،بی واسطه وآمادگی قبلی تجربه می کند.پس زندگانی چه ارزشی می تواند داشته باشد،هنگامی که نخستین تمرین برای زندگی،خودِزندگی است.

براین اساس،زندگی همواره به سان طرحی اولیه می ماند.اماطرح هم بیان دقیقی نیست،چراکه طرح همواره پیش درآمدوآمادگی خلقِ تصویری است.حال آنکه طرح زندگی ما،طرحی ازهیچ وپیش درآمدی بدون تصویراست.

                                                    "میلان کوندرا" 

بادست خط های بچه گانه

به یاد دانش آموزان روستای شین آباد

به یاد دانش آموزان روستای سفیلان (چهارمحال وبختیای)

به یاد دانش آموزانِ...

تو هم بلاخره در آتش سوختی

                                ابراهیم!

هی گله گله گوسفند به تپه هابردی

آتش دست وپا کردی

به سرنوشت سیب زمینی هافکر کردی و

خوشحال شدی

                    که مثل آنها نیستی. 

خسرو گلسرخی

دیدن شعری از مرحوم گلسرخی در وب یکی از دوستان مرا برآن داشت تا متن دفاعیه وی را در اینجا (از رضا مرادی غیاث آبادی)بیاورم.وشما را دعوت میکنم تا چگونگی دستگیری ومحاکمه ی این مردآزاد اندیش وانسان دوست را درکتاب"محاکمات سیاسی در ایران"از بهروز طیرانی مطالعه فرمایید. 

آخرین طبیب...

دیدن جهان در قالب یک رویا بسیار خوب است،آن هنگام که دچار کابوس می شویداز خواب برمی خیزیدوبه خود تسلی می دهیدکه تنها یک خواب بوده است...چه بسیار گفته اند دنیایی که در آن زندگی می کنیم،تفاوت چندانی با رویا ندارد.

                                                                "طریقت سامورایی".جیم جار موش 

رویا...

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی...

                                                                "مهدی فرجی"